Zachowanie Polaków od wojny w Ukrainie zasługuje na ogromny podziw. Przyjęcie tak dużej liczby uchodźców to naprawdę niezwykły przykład dla reszty świata zwłaszcza, że większość trafiła do prywatnych domów. Podzieliliście się z nimi swoimi mieszkaniami, jedzeniem, wszystkim. W obliczu tego wielkiego kryzysu Polacy zareagowali natychmiast, spontanicznie, emocjonalnie, ale okazało się to bardzo efektywne.
BIZNES TEŻ
Coraz bardziej zdajemy sobie sprawę, że tylko współpracując możemy rozwiązywać problemy współczesnego świata. Moje własne doświadczenia uczą mnie, że w skrajnych sytuacjach ogromną rolę odgrywają nie tylko ludzie i państwo, ale także biznes. Firmy przecież nie działają w próżni, są częścią naszych wspólnot. Sfera publiczna i politycy powinni ten potencjał wykorzystać, otworzyć się na dialog z przedsiębiorcami.
Pracuję z drugą co do wielkości organizacją handlu detalicznego na świecie, która została zmuszona do zamknięcia swoich sklepów w Rosji. Jej pracownicy mimo wszystko nadal otrzymują wynagrodzenie. Jednocześnie, potępiają to co rząd rosyjski zrobił Ukraińcom i czują się współwinni. Zarówno dla pracodawcy, jak i dla pracowników to bardzo trudna sytuacja.
Zamiast się obwiniać, powinniśmy wzmacniać jedność wobec tej wojny i agresora, a jednocześnie budować poczucie solidarności i wsparcia. Obwinianie się nic nie da, za to można wpaść w kompleksy lub depresję. Trzeba podejść konstruktywnie, wyciągnąć wnioski i wprowadzić zmiany. Bardzo ważny jest dialog, przepowiadanie sobie tego, co się dzieje wokół nas, aby zamiast poczucia zagrożenia pojawiła się chęć działania, wynikająca z dobrego rozeznania sytuacji.
To także rada dla Polski. Wiem, że wielu moich przyjaciół ufundowało stypendia dla uchodźców, aby umożliwić im zdobycie umiejętności, które mogą im pomóc się odnaleźć w nowej sytuacji. To dobre podejście, bo Ukraińcy jeszcze przed wojną byli niezbędną częścią polskiego rynku pracy, a teraz to się jeszcze pogłębia. Płacą składki na ubezpieczenia społeczne i emerytury, legalnie pracują, są bardzo pożyteczni dla Polski i jej gospodarki.
„POTĘŻNE SERCE”
Wszystkim nam zależy, aby wojna w Ukrainie się szybko skończyła. To uchroniłoby ten kraj przed całkowitą dewastacją, a części uchodźców umożliwiłoby powrót do domu, do rodziny. Wojna nigdy nie jest dobra dla ludzi. Rozwiązania siłowe służą tylko niepochamowanym ambicjom władców i przemysłowi zbrojeniowemu.
Tradycyjny sposób patrzenia na konflikt zbrojny zakłada starcie siłowe. Wygrywa ten, kto jest lepszy na polu walki, kto ma więcej broni, lepszych dowódców i większa motywację. To podejście widzimy teraz na Ukrainie. Ja jednak jestem zdania, że nie przykładamy wystarczająco dużo wysiłku w niedopuszczanie do takich konfliktów. Wybieramy argumenty siły zamiast siły argumentów.
Prowadzę organizację, która nosi nazwę „Biznesplan dla pokoju” (Business Plan for Peace). Staramy się zwiększać umiejętności negocjacyjne w firmach, co ma pomóc w zapobieganiu wewnętrznym konfliktom. Największą uwagę poświęcamy najmłodszym pracownikom. w ramach 10-tygodniowego kursu, który nazywa się „Potężne serce” („Mighty Heart”) uczymy 10 umiejętności. Najważniejszą jest łagodzenie rosnącego napięcia i znajdowanie rozwiązywań zanim ono wybuchnie.
EDUKACJA DLA POKOJU
Uważam, że umiejętność rozwiązywania konfliktów powinna być częścią programów edukacyjnych w szkołach w całej Europie. Na razie zachęcamy nauczycieli, aby korzystali z naszej wiedzy i wprowadzali jej elementy do nauki niektórych przedmiotów. To bardzo istotne, aby dzieci i młodzież dorastały z wiedzą o tym, jak słuchać innych, rozumieć ich potrzeby i punkty widzenia.
Zasadnicza jest umiejętność wyrażania poglądów w sposób nie konfrontacyjny. Chodzi o wykształcenie metod bardziej otwartej komunikacji, co służy przekształcaniu własnych emocji negatywnych w narzędzie pozytywnej transformacji rzeczywistości. Energia, którą możemy dzięki temu zdobyć, będzie służyć osiągnięciu tego, co się znów stało dla nas arcyważne – pokoju.
Scilla Elworthy jest założycielką Oxford Research Group i autorką książki „Biznesplan dla pokoju”. Kilkukrotnie nominowana do pokojowej nagrody Nobla, pracowała m.in. w RPA.
